A vida é un camiño. Cada un percórreo paso a paso, levando o seu lastre consigo. Damos rodeos, apartámonos do camiño, atravesamos momentos difíciles, atopámonos con camiños doados e camiños tortuosos. Camiñamos xunto a outros, cara a outros. Percorremos camiños que outros xa percorreron antes. Neles atópanse os sinais deixados polos demais, que nos permiten atopar o noso propio camiño. O camiño como metáfora da nosa vida abrángueo todo, aquilo co que nos topamos e aquilo que nos acontece, o que exploramos e o que padecemos, o que construímos e o que logramos. Algo nos move. Poñémonos en marcha, temos motivos para poñernos en camiño e aventurámonos. Camiñando facemos un percorrido por nós mesmos. Algúns compañeiros de viaxe acompáñannos. Necesitamos provisións para a viaxe e indicacións. Aquela parte do camiño que xa percorremos sérvenos como experiencia. Da condición itinerante do home ocupáronse ao longo da historia as filosofías e as relixións dunha ou outra forma. A vida moral do ser humano equivale a unha peregrinación e do que se trata é de precisar o percorrido e establecer as normas, sobre todo a súa meta e vías de acceso. En principio, a palabra peregrino designa ao viaxeiro, equivale a estranxeiro. Perpetua peregrinación denominábase o exilio perpetuo. Aplicado ao cristián, peregrino significa, entón, que a súa vida terrea é vista como un exilio fóra da verdadeira patria, que é o Paraíso.
“A vida é unha viaxe desde aquí abaixo ata o ceo». Filón.
O pobo elixido camiña humildemente en presenza de Deus, en forma de comunidade peregrinante integrada por xente desprazada; un pobo que vai pola senda prescrita, que o leva ao repouso de Deus. Antigo Testamento.
«As persoas virtuosas teñen conciencia de que son forasteiras nesta terra e saben perfectamente que pasan por ela en plan de peregrinación». Vórtice .
«Non somos senón peregrinos de viaxe; a nosa patria é o ceo». Caetán de Thiene.