Durante a peregrinación un vai vendo que non está só, senón que o camiño está habitado de presenzas e vidas paralelas que fan reflexionar. É común facer amizade con outros peregrinos que comparten con cada un iso mesmo, a esencia da peregrinación, o ser muller ou home en camiño en busca dun mesmo destino. Dese modo xorde facilmente o compañeirismo e o compartir momentos, palabras, bens… As dores propias son as dos demais, as dificultades que ten un son as dos demais. O Camiño iguálanos na esencia humana e permite abrirnos a ámbitos de comunicación profunda.
Durante a peregrinaxe, todos son iguais; cada peregrino é para o outro participante «irmán», o que crea un ambiente familiar, que se caracteriza por un forte sentimento de solidariedade. Os fortes axudan aos débiles; a comida distribúese equitativamente entre todos os peregrinos. Durante a viaxe, un peregrino pode integrarse rapidamente nun grupo, perde o sentimento de ser estranxeiro, e convértese nun membro activo.
Todo o mundo comeza a ser consciente de que a peregrinaxe é un gran rezo común que conduce, a miúdo, a un renacemento radical da vida dos participantes. A participación na peregrinaxe dá o sentimento dunha forza interior que vén da conciencia de que o home non está só, que é membro dunha comunidade maior, que comparte as súas ideas e opinións e que comprende de maneira similar a verdade da fe confesada. Ao mesmo tempo, a peregrinaxe permite sempre aos peregrinos gardar a súa identidade e a súa individualidade.