Fe
A experiencia dinos que a peregrinación é un dos momentos privilexiados en que a fe sae do letargo, sacode o lastre e faise de novo activa e esperta. A fe leva en si mesma o estímulo para unha procura incesante e sincera; camiñar a Santiago é responder ao don de Deus que, a través da fe, encamíñanos cara a El. A fe no noso tempo necesita facerse máis testemuñal. A peregrinación a Santiago, desde o punto de partida, na súa ruta e no seu retorno, é unha boa ocasión para fomentar esta dimensión.
Esperanza
Esperanza é iso que nunca se perde, a que coa súa irmá a fe move montañas, a que nos fai camiñar na vida sen deixarnos abater polas contrariedades. A esperanza póusase onde un corazón lle presta pousada pero é libre, tan libre que vén e vai ó seu antollo. A esperanza é unha dama fermosa de conto medieval que enfeitiza ao cabaleiro, é a expresión feminina de todo o bo que se garda no seo dunha nai que entrega as súas entranas á nobre causa de procrear unha nova vida, vida que só é posible porque antes foino a esperanza. A Esperanza é o maior froito que pode ofrecer o Camiño e ela é a nai da paz.
“O camiñante, ó desprenderse do terreal, vai tomando conciencia da relatividade da existencia. No saberse para a morte está incluído o sentirse para a vida. O peregrino, pois, é un abandeirado de esperanza. Aprehende que, despois do duro camiño, o descanso dá sentido á xornada e plenifica ao home que camiña alentado pola esperanza de chegar. Nunha sociedade na que non se acepta que exista a morte como ingrediente esencial do home non pode existir unha perspectiva de futuro. Alí onde a Vida con maiúsculas non é lexible, non se atopa espazo para a vitoria sobre a morte. Onde non haxa espazos para o descanso, polo aturdimento e a voráxine da velocidade, renunciouse a camiñar, ao Camiño e aos valores de peregrinar”. (Uxío Romero Posse)
Caridade
O Camiño ofrece innumerables oportunidades para exercer a caridade no seu sentido máis amplo. A caridade xorde da atención ás necesidades e a situación do outro, do compañeiro. Ése caritativo cando se ofrece un grolo de auga. Ése caritativo ao acompañar a quen vai mal, aínda que iso supoña chegar tarde ao albergue e non atopar cama. Faise caridade cando renuncio aos meus tempos e ofrézoos a alguén que os pode necesitar. Cando, ao chegar co meu grupo, todos cansos, de boa gana achégome coas cantimploras a unha fonte para que todos teñan auga. Cando espero para ser o último en darme a ducha ou axudo a ter todo listo para a cea.
Confianza O primeiro nome de calquera pacto persoal é a hospitalidade, a acollida confiada. Isto valórase moito na actualidade, porque hoxe en día son frecuentes o individualismo, a frialdade, a incomunicación. O grao de confianza que se establece entre os peregrinos non é o mesmo da amizade ou o amor, pero ten os seus propios compromisos e aliméntase dos dons aportados por cada peregrino. Faise posible crear historias compartidas. Coñeces a un peregrino nunha etapa e tal vez xa non volvas coincidir con el. Non hai, pois, tempo para esixirlle probas de que é unha persoa de fiar, pero dáselle confianza. Recoñeces no outro peregrino capacidade de atención e de axuda.
Paciencia Enfrontado á lentitude do seu desprazamento a pé, o peregrino, afeito a outros métodos de locomoción, volve a aprender a paciencia e o valor da duración. A paciencia actívase co esforzo constante de andar e andar. Por outra parte, paciencia é aprender a esperar que o Apóstolo e Deus vaian dando, misteriosamente, resposta a pesar de nós mesmos.
Beneficios da paciencia: Moitas persoas buscan na peregrinación unha ocasión para reflexionar. Como as urxencias poden levarche a non pensar, precisamente a paciencia é algo que contribúe a crear unhas condicións propicias para a reflexión. Estás máis disposto a crer que a meta está ao teu alcance. Podes soñar cunha realidade nova. Resulta máis doado tolera-lo novo, o distinto. Estás máis capacitado para aguanta-las adversidades coas que te atopes no Camiño.