Historia do Cebreiro As Pallozas

     Para empezar a falar da historia do Cebreiro temos que remontarnos a tempos anteriores ós romanos. As pallozas son testemuñas inmellorables que nos revelan ese pasado, sen dúbida, glorioso.

As pallozas: partes e elementos.

A palloza é un tipo de vivenda típica das zonas montañosas; a súa localización céntrase concretamente no este galego (Ancares y O Cebreiro), o oeste asturiano e o noroeste leonés. En liñas xeráis a estructura destas construccións é similar nos lugares sinalados, pero existen, claro está, os elementos propios de cada zona. Elementos que nos falan da zona, condicións climatolóxicas e do carácter da xente. Así, por exemplo, obsérvase a diferencia entre as pallozas dos Ancares e as do Cebreiro; as primeiras son máis altas e de elaborada construcción, imitando as formas das montañas que as rodean, mentras que as do Cebreiro reproducen a forma achatada dos cumes nos que se asentan.

      En toda palloza podemos atopa-las seguintes características: Constan dunha base ovalada, sobre a que se levanta un muro, cunha altura media de 1,70 m. Todo o conxunto cúbrese de colmo, palla entrelazada e cosida con retamas que fan as veces de cordas que atan o tellado. Éste descansa sobre o pau que se coloca no centro de cada semicírculo, chamados pes de armar, acabados nunha bifurcación, tixeirado. Cada un reposa nunha lousa situada no chan. E, en canto á bifurcación de cada pau hai unha viga, o cume, da que parten hacia os muros unha serie de madeiros, tiradores ou cangos. En cuanto ó interio, cómpre dicir que soen estar divididas en dous grandes partes, metade para as persoas e metade para o gando. E na parte destinada a vivenda pode atoparse a lareira e unha pequena habitación.
 
 
 

HISTORIA

Raíces do Cebreiro: As Pallozas.

836. Fundación do Mesón Santuario.

1072. Alfonso VI dónao a S.Giraldo de        Aurillac. Establecemento dos monxes.

Privilexios reais.

1300. Milagre Eucarístico.

1487. Os RR. Católicos fanno       depender de S. Benito o Real de Valladolid.

S.XV-XVI. Comeza a decadencia.

1853. Desamortización, o templo        pasa á xurisdición lucense.

Guerra da Independencia.

1962. Recuperación do Cebreiro.