Historia do Cebreiro

Os Reis Católicos

    

      Os RR.Católicos empezaron a visita a Galicia en Ponferrada o 7 de setembro de 1486 e chegan a Santiago o 21 do mesmo mes. De regreso, voltan pasar polo Cebreiro o 16 de outono. O Padre Oro proporciónanos detalles sobre esta visita:
 
      «O Cebreiro na vida de Fernando e Isabel es un hito importante, unha gran experiencia vivida con sorpresa e admiración. Adoran o Santo Milagre e escoitan dos beizos dos monxes e labragos as tradicións relixiosas do lugar sobre a visible presencia que O Licenciado Molina describe con estos versos:
      "Un caso inefable también decir quiero, que en una hostia que fue consagrada en carne perfecta veréis transformada lo que cubierto se estaba primero. Que un clérigo idiota que así lo profiero, le fue demostrada tan santa visión, según hoy día se está en O Cebreiro".
      Isabel e Fernando non se contentan con vanerala. Procuran que tan preciosas reliquias non estean á intemperie e ordenan que se coloquen nunha redoma de cristal na que son exhibidas en diante a ós peregrinos. Logo admiran a venerable imaxe de María que, ó producirse o Milagre,inclinara, reverente, a cabeza»[14].

      Por outra banda a tradición popular di que «a raíña quixo levarse estas reliquias do Cebreiro, xa que alí non recibían o culto que merecían; así, un día partíu a comitiva rexia coas veneradas Reliquias cara Castela. Chegados que foron a Perexe, a 20 kilómetros, onde O Cebreiro tiña outra casa e hospital, os cabalos paráronse e foi imposible facerlles continuar. O medo apoderóuse da comitiva e deixaron plena liberdade ós cabalos para toma-la dirección que quixeran. Os cabalos deron volta e regresaron de novo ás portas da igrexia de Santa María de O Cebreiro. Á vista deste suceso, os reises Católicos ordenaron que as Sagradas reliquias continuasen no Cebreiro...»[15].
 
 

1. O Cebreiro, de mosteiro a priorato.

      O paso de Isabel e de Fernando por estas terras é de grande importancia para O Cebreiro, pois -segue dicindo o P.Oro- "inmediatamente comunican a súa experiencia ó papa Inocencio VIII e solicitan do pontífice licencia para restaurar dignamente a hospedería e o hospital, vinculándoos en diante ós monxes da Congregación Benedictina de Valladolid". Esta petición víuse cumprida baixo o papado de Alexandre VI (1496), que o incorporou ó mosteiro de San Vicente de Monforte. (Villaamil y Castro, Galicia Histótica, Santiago, 1901- recollida na Gran Enciclopedia Gallega).

      Como acabamos de ver, O Cebreiro pasa a depender da orden benedictina, con motivo da reforma das ordes relixiosas españolas, realizada polos RR. Católicos. Esto obedece á política de estos reises, empeñados en libera-la coroa de todo xugo extranxeiro. Posto que O Cebreiro dependía dunha orde francesa, eliminaron os lazos que o unían co exterior facendo depender ó Cebreiro dunha casa española. Comeza, pois unha nova etapa na historia do Cebreiro, xa que abandoa a súa categoría de mosteiro para converterse nun simple priorato, coa obriga de manter con parte das súas rendas a casa nai de Valladolid, como todo priorato. Dende estes intres a súa vida deixa de orientarse por Aurillac e Cluny verase obrigado a reparti-los beneficios que obtiña da comarca para o sustento dos seus monxes e necesidades da hospedería e dos peregrinos que por alí pasaban.
 
 

2. Privilexios e doacións.

      O empeño dos RR. Católicos por engrandecer ó Cebreiro está presente nos contínuos privilexios que se lle irán otorgando ó longo dos anos e que se suman ós xa obtidos en épocas anteriores doutros reises. Deste xeito O Cebreiro chegará ó seu apoxeo en tódolos eidos, tanto materiáis coma espirituáis. Na orde material podemos citar, por exemplo, a exención de varios tributos ós habitantes de poboado, así como de alcabalas. Pero toda esta prosperidade empezará moi cedo a decaer, debido ás guerras, á intromisión dos nobres e á mala administración dos bens. Signos que evidencian a búsca de solucións ó problema son os actos de Inocencio VIII, a incorporación á congregación benedictina de Valladolid, e de Alexandro VI, en 1496, a fin de reforza-la súa economía anexionándoo ós mosteiros de Monforte e de San Pedro de Valverde, dispoñendo que as rensas sobrantes pasasen á hospedería do Cebreiro. Deste xeito recuperouse da crise e recobrou o seu vello esplendor, que volvería a entrar en decadencia de forma irremisible no século XVI.
 

HISTORIA
Raíces do Cebreiro: As Pallozas.
836. Fundación do Mesón Santuario.
1072. Alfonso VI dónao a S.Giraldo de
       Aurillac. Establecemento dos monxes.
Privilexios reais.
1300. Milagre Eucarístico.
1487. Os RR. Católicos fanno
      depender de S. Benito o Real de Valladolid.
S.XV-XVI. Comeza a decadencia.
1853. Desamortización, o templo
       pasa á xurisdición lucense.
Guerra da Independencia.
1962. Recuperación do Cebreiro.